Στην κοιλιά της μιας εγκύου γυναίκας βρίσκονται δύο μωρά.
Ένα από αυτά απευθύνεται στο άλλο:
– Πιστεύεις στη ζωή μετά τον τοκετό;
– Φυσικά. Κάτι πρέπει να υπάρχει μετά τον τοκετό. Ίσως είμαστε εδώ για να προετοιμαστούμε για αυτό που θα είμαστε αργότερα.
– Ανοησίες! Δεν υπάρχει ζωή μετά τον τοκετό. Πώς θα ήταν αυτή η ζωή;
– Δεν ξέρω, αλλά σίγουρα… Θα έχει περισσότερο φως από εδώ. Ίσως θα περπατήσουμε με τα πόδια μας και θα φάμε από το στόμα.
– Αλλά είναι παράλογο! Το περπάτημα είναι αδύνατο. Και να φας από το στόμα; Γελοίο! Ο ομφάλιος λώρος είναι το μέσο της διατροφής…. Θα σου πω ένα πράγμα: Η ζωή μετά τον τοκετό μπορεί να αποκλειστεί. .
– Νομίζω ότι πρέπει να υπάρχει κάτι. Και ίσως θα είναι διαφορετικό από αυτό που έχουμε συνηθίσει να έχουμε εδώ.
– Αλλά από την άλλη πλευρά, κανείς δεν γύρισε μετά τον τοκετό. Ο τοκετός είναι το τέλος της ζωής. Και σε τελική ανάλυση, η ζωή δεν είναι παρά μια ανησυχητική κατάσταση ύπαρξης στο σκοτάδι που μας οδηγεί στο τίποτα.
– Λοιπόν, εγώ δεν ξέρω ακριβώς πώς θα είναι μετά από τον τοκετό, αλλά σίγουρα θα δούμε τη μαμά και αυτή θα σε προσέχει.
– Μαμά; Εσύ πιστεύεις στην μαμά; Και πού νομίζεις ότι είναι αυτή τώρα;
– Όλα γύρω μας! Είναι αυτή και ευχαριστώ που ζούμε. Χωρίς αυτήν όλα αυτά δεν θα υπήρχαμε καν στον κόσμο.
– Κι εγώ δεν το πιστεύω! Δεν έχω δει ποτέ η μαμά, οπότε, είναι λογικό ότι δεν υπάρχει.
–Εντάξει, αλλά μερικές φορές, όταν είμαστε σε ησυχία, μπορείς να ακούσεις, ή να αισθάνεσαι ότι χαϊδεύει τον κόσμο μας. Ξέρεις; Νομίζω ότι υπάρχει μια πραγματική ζωή που μας περίμενε και ότι τώρα απλά προετοιμαζόμαστε για αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου