Εραστές! ( του Δημήτρη Μποσκαΐνου)

Εκείνη,

το μαλλί έπεφτε στου ώμους της, υπέροχο στο χρώμα της πιο Ηλιόλουστης μέρας. Φορούσε ένα μαύρο, εφαρμοστό παντελόνι , ψηλές μαύρες μπότες και μια μακριά ριχτή μπλούζα που τόνιζε το στήθος της.

Εκείνος,

περίμενε καπνίζοντας κι έφτιανε με το μυαλό του εκατομμύρια σενάρια μικρού μήκους… μικρού, γιατί κάθε φορά βιαζόταν να φτιάξει το επόμενο, και μετά κι άλλο, κι άλλο… σκεφτόταν την πρώτη ματιά τους μετά από καιρό, το πρώτο φιλί τους, την πρώτη αγκαλιά. Ασπρόμαυρες ρετρό εικόνες βγαλμένες από φιλμ 8μμ, όπως του άρεσε να φαντάζεται τον κόσμο.

…δεν χρειαζόταν χρώμα.

Χρώμα είχε η γεύση, τ’ άρωμα και η φωνή της… κι έφταναν με το παραπάνω.

Την ήθελε όσο τίποτα και του έλειψαν τόσο τα μάτια της…

Θεέ μου τα μάτια της…

…………..

Συναντήθηκαν

Αν είχες μια μηχανή Kirlian, και φωτογράφιζες αυτό το πρώτο άγγιγμα μετά από καιρό, οι εκρήξεις που προκαλούσε ο ηλεκτρισμός τους,

θα σε τύφλωνε το δίχως άλλο…

Όμοιοι με… ομώνυμα, που ενώ εκ φύσεως απωθούνται, εκείνοι έρχονταν κοντά με μια δύναμη πολύ πάνω απ τη δική τους. Μια έλξη συμπαντική. Μια δύναμη κυριαρχική κι απόλυτη, που τελικά μάταια πάλευαν, όταν…

Πόσο λίγος ο Έρωτας ως σαρκική επαφή , ποσό φτωχά τα λόγια και ποσό πεζές στ ‘ αλήθεια οι εικόνες…

Να προσπαθούν να περιγράψουν τη φλόγα και να μην καούν.

Να προσπαθούν να πετάξουν και να μην τσακιστούν σαν Ίκαροι στη Γη,

να προσπαθούν να μην …κι όμως

να…

…………..

Έφαγαν, ήπιαν καφέ, συζήτησαν για ένα σωρό άσχετα πράγματα….έχασαν αρκετό πολύτιμο χρόνο προσποιούμενοι ότι …δεν ήθελαν να ξεσκιστούν επί τόπου σα Ζώα… οπουδήποτε και για όσο…

Ξαφνικά τα πάντα σταμάτησαν.

Χάθηκαν σε μια στιγμή, ο ένας στα μάτια του άλλου.

Ο περιβάλλον χώρος θόλωσε σαν να προσπαθούσες να κοιτάξεις μέσα από περιδίνηση… ένα carousel κινούμενο με ταχύτητα βλάσφημη… τα πρόσωπα γύρω τους παραμορφώθηκαν κι έγιναν άυλα… ο αέρας πύκνωσε και η αναπνοή έπαψε να είναι πια ασυνείδητη…

…………..

Τέλειωσαν μαζί…

λαχανιασμένοι συναθλητές,

χαρούμενα παιδιά σε μια ισοπαλία στο τέλος του κυνηγητού τους

…έμειναν να κοιτάζονται αποχαυνωμένοι. Τα κορμιά τους κέρινα ομοιώματα στο χαμηλό κίτρινο φως της οροφής…

Αποφάσιζαν σιωπηρά να χαρούν κάθε δευτερόλεπτο από αυτό το δώρο που με τόση γενναιοδωρία τους χαρίστηκε…..

Φιλί.

Γράφει ο Δημήτρης Π. Μποσκαΐνος

ΠΗΓΗ: http://tovivlio.net